ο γυρισμος του ξενιτεμενου

ξυπναει μεσα μου ο πονος

για καθε χορταρι που πατησα

και δεν ειναι πια εκει

περπαταω στο συντριβανιμιας πλατειας

που πια

δεν με σηκωνει

και ειμαι εκει..

στην πατριδα που αφησα!

παραξενος που ειν'ο κοσμος των ανθρωπων

ολο τρεχει απο συνηθεια

και γω ξωπισο ξεθοριαζω

οι φιλοι μου

αγαλματα στην μνημη των νεανικων μου χρονων

ζουνε πια τις μικροαστικες ζωες τους

και γω κοιταω τα εισιτειρια για σιγουρια

-μηπως το τραινο με πηγε αλλου-

το σπιτι που καποτε μεγαλωσα

εγινε καπνος

και μια γνοριμη γυναικα

-που θα μπορουσε αγαπη να συμβολιζει-

περασε διπλα μου με αντρα και παιδια

γυρησα απο την ξενιτια πιο ξενος

οι μνημες μου ποτε δεν μιλησαν για τετοια πατριδα

και ετσι

χορις να εχω κατι να με περιμενει

και κατι να αγαπησω

βολευτικα στον κουπε μου

και εψαξα για νεο σπιτι...