η πολη με τους καθρεφτες

"ποιο το κοστος για ενα ταξιδι γυρo απο τον εαυτο μου?"

"οσο η αληθεια"του ειπε

και του εδειξε την πολη με τους καθρεπτες.

το κερι τρεμοπαιζε καθως εφτανε στην πολη

που απο καιρο η φθορα της διεσχιζε τους αιωνες

πηρε κι'αυτος εναν καθρεπτη στα μετρα της ζωης του

και βγηκε μια βολτα στην πλατεια των στιγμων.

σ'αυτη την πολη!

με την σκληρη της πολιτικη

και τους ασαλευτους της κατοικους

που κοιτουσαν μονο τους καθρεπτες τους

και πραγματευονταν τον θανατο τους

ο αγνωστος εσκυψε απο τον εαυτο του επανω

"μνημονικον" ψυθηρισε....

ξαφνου το δειλι πηρε τα ιχνη της πολης απο τριγυρω

και τα αντικατεστησε με θολες εικονες,

δυσδιαστατες

επιγραμμικα ολη του η ζωη αργοκυλισε στις αρτηριες του

περασαν μπρoστα του οι αφροδισιοι συντροφοι του

DESPERATION PORTRAIT!

φωναξε δαιμονισμενος τις στιγμες που μουχλιαζαν!

μυριζαν αποσυνθεση και τις πεταξε
DELETE.......

κοιταξε την πολη γυρω του ο ανθρωπος χωρις παρελθον

και οι τοιχοι της, χαμογελασαν σαν εικονες

ειδε τα προσωπα οσων διαλλεξαν να εχουν μονο παρον

και διεκρινε στα ματια τους το απειρο

τιποτα δεν γινονταν καλυτερο η χειροτερο

στο καινουριο του ησυχαστηρειο

ηταν κι'αυτος ενας καθρεπτης ληθης

που βρηκε την πολη του....

μνημονικον

αυτη η μνημη

που υπερειχε των υπολοιπων

μνημων
και επεφτε καθε βραδι στα κεφαλια των ανθρωπων

αρχαϊκα συμβολα γεμιζε τα κιτρινα τους σπιτια

και τους ψιθυριζε καταρες

στα ανυποπτα πνευματα τους

η πιο δυνατη

η πιο υπουλη

η πιο παραξενη αναμνηση απ'ολες

που ολο εφευγε κυνηγιμενη

και υστερα γυρνουσε για αιμα

που διεσχιζε ποταμια και αιωνες

σαν φως

στη σιγη της νυχτας

κατω απο ενα ματωμενο φεγγαρι

ντυνονταν βασιλισσα

και περναγε απ τις χωρες

η μνημη,

που διεπει το ανεξιχνιαστο μεσα τους

το πρωι σιωπισε!

και υστερα ο κοσμος ολος ξυπνησε με μια μονο ιδεα...

πορτρετο

οι εικονες!

ενα ταξιδι στην καταχνια της λογικης και συναισθηματος

ως ποτε?

χρωματα αλλιωμενων καιρων και θυμησες!

σαν ζωντανος οργανισμος μεσα στο αοσμο σπιτι

να με κοιτας χωρις ν'αλλαζεις βλεμμα οτι και αν σου πω

πιστη συγκατοικος εισαι η μονη.

αφοσιωμενη γυναικα στο καδρο σου.

μη υπαρκτη αλλα κι'η μονη που παντρευτικα ποτε

σαν και σε,

μονο οι θυμησες οι πικρες

απο την ταχα πραγματικη ζωη μ'αγγιζουν

με φασκιωσες σα μανα με το βλεμμα σου καθως γεννιθηκα

εσυ θα διαδεχθεις το πρελουδιο του τελους μου

ω αληθινη γυναικα της ζωης μου!

περιμενω μια αλλαγη

μας αργει το φθινοπωρο φετος
μεσα καλοκαιριου
λιγο αυτη η ζεστη που με χτυπα
λιγο και συ που αργεις να γυρησεις
σε καπια εφημερη κατασταση
θα βρεθουμε και παλι
περιστασιακα
θα χαθουμε στο σκοταδι
ως που αχορταγα
θα αρχισεις να μιλας για φως
ονειρα θερινης νυκτος
δεν εμαθα να μεταφραζω
η εποχη μου αργει
και μια φορα μοναχα
θα σου προτεινω
ανεξερευνιτες
πολεις

να χανεσαι
να εμφανιζεσαι
ας γινουμε ενα
οσο ακομα μπορουμε
και ιδρωνουμε
γιατι
αναθεμα
αργει το φθινοπωρο
φετος

το σβησιμο ενος ποιητη

να σας μιλω για ποιηση

αλλο δεν εχω.

στα ακαλυπτα κορμια της φαντασιας,τελειωνει το μελανι

ισως παλι σε καπια γωνια ενος λεχριτη, κρυβεται η απογνωση

να βρω την μουσα μου σε καποιο μπορντελο.

για να συνεχισω να φτυνω σκεψεις στο χαρτι

μα αν παλι σε καποιο δωματιο ολογιομο απο δυνη

με δειτε να καθομαι δαιμονισμενος,

συγχωρεστε με!

μην με κατακρινετε που δεν πετυχα την ψυχικη μου αορτη!

για ερωτες για φονους και για τετοιες φρικες,αλλο δεν εχω.

στα αχρωμα βουνα με τους ψιθυρους λυκων κρυβομαι

μου μιλανε για λογικη και τους ακουω σαν παιδακι

μου λενε να παψω πια να τερατολογω

και το απλετο φως της καθημερινοτητας με τυφλωνει

και αν σε καποιο μουσειο της μνημης θυμηθιτε

πως καποτε κολυμπουσα σε απατα νερα και τωρα πλατσουριζω,

λυπηθιτε με!

που δεν εφτασα ποτε στην περα οχθη,μη χτυπατε!

για θανατο για σηψη και βρομια,αλλο δεν εχω.

ΕΠΙΘΥΜΙΑ

θελω παλι να σε βρω
σε κεινες τις μεσονυχτιες συναντησεις μας

στο τριτο ονειρο βγαινουμε για καφε
-πινω αλλα δεν τελειωνει-
και μου λες τα ιδια νεα καθε νυχτα

τα πρωινα ξυπναω περιεργα
και ολη η μερα κυλαει σαν βροχη
ως το βραδυ

σημερα παλι θα σε δω
με λιγη τυχη
και με τον ανεμο να ειναι
με το μερος μου

ξυπνα με παλι στο τριτο ονειρο
στο φως της αγεννιτης μερας
στο λευκο των αγραφων σελιδων

ο nazim hikmet σημερα

οι πιο ωραιες θαλασσες

αμμος γινανε στις ερημιες του κοσμου

δεν τις ταξιδεψαμε ποτε

μητε τις προσεγγισαμε

τα ομορφοτερα παιδια

ηρθαν και φυγαν απροσαρμοστα

ψιλαφιζοντας τους ουρανους του

ψευδους

οι καλυτερες μερες μας

φωτογραφιες που δεν ενιωσε κανεις μας

με φοντο μια επιπολαια βροχη

τα ομορφοτερα λογια

τα καλυτερα απ'ολα

σφραγιστηκαν σε χειλη ξεραμενα

ανυποτος βυθος γινανε

και γω πολυ μικρος για να θυμαμαι...